شریعت به آدمی آموخت که تفاوت مسجد، به‌عنوان خانه خدا با خانه آدمی، در شکل ساختمان یا داشتن نشانه‌هایی مخصوص نیست؛ بلکه مسجد از آن رو خانه خداست که آدمی در آن قلمرو به کار‌هایی می‌پردازد که در انجام آن‌ها از خود می‌گذرد و هدفی فراتر از منطق منافع مادی محدود را پی می‌گیرد و این قلمرو باید گسترش یابد و همه زمینه‌های زندگی آدمی را در بر بگیرد. بر این اساس هر عرصه‌ای که انسان در آن کاری را می‌کند که در آنجام آن از خود می‌گذرد و هدفش را خدا و خلق خدا قرار می‌دهد، عرصه‌ای است که روح مسجد را با خود دارد. [شهید آیت الله محمدباقر صدر، کتاب انسان و عبادت ، صفحه ۶۴]

بعد اجتماعی عبادت وقتی به اوج خود می‌رسد که عبادت در صحنه اجتماع نشانه‌هایی را مطرح می‌کند که نماد معنوی ایجاد وحدت میان امت است و باعث می‌شود افراد امت احساس اصالت و تمایز داشته باشند. برای نمونه، قبله یا بیت‌اللّه الحرام نشانه‌ای است که دین در عبادت نماز، آن را مطرح کرد. این نماد، تنها بُعد دینی ندارد؛ بلکه به‌عنوان نماد وحدت و اصالت امّت، از بُعد اجتماعی نیز برخوردار است؛ ازاین‌رو، مسلمانان هنگامی که برای آنها قبله جدیدی تعیین شد، با فتنه و بلوای کسانی رو‌به‌رو شدند که قرآن آنها را کم‌خردان می‌نامد. این بلوای کم‌خردان در برابر تغییر قبله از آن رو بود که آنان مفهوم اجتماعی این تشریع را دریافته بودند و می‌دانستند که قبله یکی از نمادهایی است که به امت اسلامی شخصیت می‌بخشد و آن را امتِ میانه قرار می‌دهد. [علامه محمدباقر صدر؛ کتاب انسان و عبادت ، صفحه ۶۹]

خداوند متعال که از بندگان خود بی‌‌‌نیاز است، در پی آن نبوده است که از رهگذر عبادت‌‌‌شدن، جایگاه خود را تقویت کند تا از این رو آن‌‌‌ها را به چنین عبادتی امر کند. اینکه خداوند متعال خود را هدف و سرانجام مسیر بشریت قرار داده تنها برای این نبوده است که آدمی فقط به هنگام عبادت در برابر او سر فرود آورد؛ بلکه به‌‌‌دنبال آن است که با عبادت، انسان‌‌‌های درستکاری تربیت شوند که بتوانند با گذشتن از خود، در مسیر بشری بیشتر نقش ایفا کنند. [شهید علامه صدر، کتاب انسان و عبادت ، صفحه ۶۳]