آیا فلسطینیان زمین‌های خود را به صهیونیست‌ها فروختند

به گزارش ایکنا، یکی از شبهاتی که در مورد چگونگی تشکیل رژیم صهیونیستی  دائما به گوش می‌رسد این است که فلسطینیان در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم زمین‌های خود را به صهیونیست‌ها فروختند و به تدریج این امر باعث گسترش صهیونیسم و از دست رفتن اراضی فلسطینی و شکل‌گیری اسرائیل شد. اما این سخن چقدر مستند است؟ 

پایگاه خبری تحلیلی ینی شفق در مطلبی به قلم طه کلینچ با استناد به حقایق تاریخی، این موضوع را بررسی کرده است.

کلینچ در این مقاله چنین نوشته است: در سال 2012، هنگام بمباران غزه توسط اسرائیل، هنگامی که بعد از خواندن نماز عصر در یکی از مساجد استانبول از مسجد خارج می‌شدیم، صحبتی بین دو نمازگزار را شنیدم که یکی از آنها به دیگری می‌گفت: ببین چگونه زمین‌های خود را به یهودیان فروختند و اکنون دارند بهای آن را می‌پردازند. شنیدن این سخن اشتباه، غم انگیز و تکان دهنده بود؛ به خصوص که از زبان شخصی بود که به نظر می‌رسید عمر خود را صرف نماز و عبادت  کرده است. لحظه‌ای فکر کردم که جلوی آنها را بگیرم و حقیقت را به آنها توضیح دهم اما متوجه شدم که توضیح حقایق چقدر دشوار است و منصرف شدم. این تصور که فلسطینی‌ها مستحق رنج‌هایی هستند که می‌بینند در ذهن آنها نهادینه شده بود. تحریف در ذهن آنها به قدری عمیق بود که لازم بود همه چیز را برای آنها توضیح دهم. از آغاز تاریخ، از زمان حضرت آدم علیه السلام، پس از این فکر صرف نظر کردم.

با توجه به حوادث اخیر در غزه و بمباران این منطقه از سوی رژیم اسرائیل، این شایعه که فلسطینیان زمین‌های خود را فروخته‌اند دوباره به ذهن‌ها متبادر شده. حتی در سراسر کشور پخش شده است و همه اعم از نخبه و بی‌سواد شروع به صحبت در مورد این موضوع کرده‌اند. افراد جاهل اما جسور به عنوان رهبران فکری معرفی می‌شوند. هر حرف بی‌اساسی بدون نظارت و تأیید به عنوان «نظر» عرضه می‌شود؛ بنابراین یادآوری چندباره برخی از حقایق همیشه مفید است.

روند تشکیل رژیم اسرائیل

اشغالگری صهیونیست‌ها که منجر به استقرار اسرائیل در سرزمین‌های تاریخی فلسطین شد، از طریق سه محور یا مرحله اصلی پیش رفت: 1- کشتار، تروریسم و ​​تبعید، 2- اشغال اراضی عمومی، 3- تصرف اراضی و دارایی‌های اشخاص. اجازه دهید این موضوع را با در نظر گرفتن ترتیب زمانی، از آخرین مرحله بررسی کنیم:

در قرن نوزدهم، زمانی که امپراتوری عثمانی هنوز قدرتمند بود، افراد زیادی از نژادها و مذاهب مختلف از سراسر جهان در فلسطین حضور داشتند. در آن زمان در چارچوب سیاست‌های حکومتی و سیاست توازن، امتیازاتی به کشورهای مختلف و شهروندان آنها اعطا شد؛ حق ساخت معابد به پیروان ادیان مختلف داده و در مورد معاملات املاک و مستغلات قوانین آسانی وضع شد.

علاوه بر جوامع یهودی که قرن‌ها در سرزمین‌های فلسطینی زندگی می‌کردند، یهودیان اروپا و سایر مناطق نیز زمین‌هایی را خریداری و در فلسطین شهرک‌سازی کردند. البته هیچ کس در آن زمان فکر نمی‌کرد که این یهودیان روزی مردم محلی را از سرزمین خود بیرون و در آنجا یک کشور اشغالگر ایجاد کنند.

اما در زمان سلطان عبدالحمید دوم که جنبش سیاسی صهیونیست به عنوان یک خطر آشکار ظاهر شد، امپراتوری عثمانی تمام اقدامات ممکن را برای جلوگیری از فروش زمین به یهودیان انجام داد. امروزه فتواهای بسیاری از علمای عرب در آن زمان وجود دارد که تأکید می‌کند فروش زمین و املاک به یهودیان مهاجر از خارج «شرعا حرام است».

همچنین شایان ذکر است یک نکته مهم در مورد فروش زمین گفته شود. مناطق وسیعی در شمال فلسطین متعلق به خانواده‌های زمین‌دار عرب بود که اکثر آنها غیرمسلمان بودند و در لبنان و مصر زندگی می‌کردند. به عنوان مثال، وادی مرج ابن عامر، واقع در جنوب شرقی حیفا با ده‌ها روستا و هزاران دهقان عرب ساکن در آن، متعلق به خانواده لبنانی سرسوک دو ابر بود. خاندان سرسوک که از پیروان کلیسای ارتدکس یونان بودند، این منطقه را در دهه 1870 از دولت عثمانی خریداری کردند و سپس بین سال‌های 1912 تا 1925 آن را به سازمان‌های صهیونیست فروختند. به همین ترتیب، در بیت المقدس، زمینی که کنست اسرائیل بر روی آن ساخته شد، قبلاً متعلق به اسقف ارتدکس یونانی بیت المقدس بود.

هنگامی که امپراتوری عثمانی در اوایل قرن بیستم آخرین روزهای خود را سپری می‌کرد و به تدریج کنترل خود را بر سرزمین‌های مختلف از دست می‌داد، یهودیانی که از سراسر جهان به فلسطین مهاجرت کردند از این فرصت استفاده کردند و به تصرف اراضی دولتی و حفاظت مزارع خود (کیبوتس)  که در این زمین‌ها با استفاده از باندهای مسلح شبه نظامی تصرف کرده بودند اقدام کردند. این باندهای مسلح در زمان تشکیل دولت اسرائیل خود را با نام‌های مختلف سازماندهی کردند و برخی از آنها منحل و برخی دیگر با هم متحد شدند تا اساس ارتش اسرائیل را تشکیل دهند.

رژیم بنا شده بر دریای خون فلسطینیان

کشتار، ارعاب و اخراج غیرنظامیان با هدف قرار دادن مردم بومی ساکن در سرزمین‌های فلسطینی، رایج‌ترین روشی بود که رژیم صهیونیستی از آن استفاده کرد و بیشترین نتیجه را از آن گرفت.
در طول دوره اواسط دهه 1930 تا سال 1948، سرزمین فلسطین شاهد یکی از خونین‌ترین  درگیری‌ها در تاریخ خود بود. بیش از 750 هزار نفر مجبور به مهاجرت به مناطق مختلف شدند، بیش از 20 هزار غیرنظامی کشته شدند و روستاها ویران و غارت شدند و خسارات و آسیب‌های وحشتناکی بر جای ماند.

تأسیس اسرائیل صرفاً «خسارتی» نبود که ممکن است در زمان تأسیس هر کشوری رخ دهد. نزدیک به هزار شهرک فلسطینی از روی نقشه محو شد و یهودیان هر آنچه را که مردم فلسطین باقی گذاشتند غصب کردند. در واقع اسرائیل بر روی دریایی از خون فلسطینی‌ها بنا شد.

علاوه بر موارد فوق، اسرائیل بسیاری از املاک و اراضی متعلق به فلسطینی‌ها را در پی جنگ‌های خود با اعراب در سال‌های 1948-1949، 1967 و 1973 تصرف کرد. همچنین نظام شهرک‌سازی اسرائیل یکی از شکل‌های استعمار دائمی در آن سرزمین‌های فلسطینی به شمار می‌رود که به تفصیل در مقاله دیگری به آن می‌پردازیم.

ترجمه: محسن حدادی