فصلنامه «ذهن» به ایستگاه ۷۷ رسید
گروه اندیشه ــ هفتاد و هفتمین شماره فصلنامه علمی پژوهشی «ذهن» به صاحب‌امتیازی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شد.
به گزارش ایکنا؛ هفتاد و هفتمین شماره فصلنامه علمی پژوهشی «ذهن» به صاحب‌امتیازی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و مدیرمسئولی حجت‌الاسلام علی‌اکبر رشاد منتشر شد.
عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «سطح مشخص‌بودگی نفس در مفهوم‌سازی قرآن»، «تحلیلی بر مفهوم نسبی‌گرایی معرفتی (چیستی، اقسام و محل نزاع)»، «چیستی فلسفه معرفت و قلمرو آن»، «امکان‌سنجی بهره‌گیری از قرآن در بررسی مبانی علوم فیزیکی»، «دو سویه ناسازگار در فلسفه ویتگنشتاین با نظر به رساله منطقی – فلسفی»، «پرس و تقرب به صدق در علم: قرابت میان ذهن و طبیعت»، «ارزش معرفت‌شناختی فطریات»، «تحلیل انسجام غیر ساختاری در سوره لیل با رویکرد زبان‌شناختی نقش‌گرا».
سطح مشخص‌بودگی نفس
در چکیده مقاله «سطح مشخص‌بودگی نفس در مفهوم‌سازی قرآن» می‌خوانیم: «ﺗﺼﻮﻳﺮﺳﺎﺯی ﺍﺻﻞ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘی ﺍﺳﺖ. ﻳﻜی ﺍﺯ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺗﺼﻮﻳﺮﺳﺎﺯی ﺳﻄﺢ ﻣﺸﺨﺺﺑﻮﺩﮔی ﻳﺎ ﺗﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻳک ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣیﺷﻮﺩ. ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﻌﻴﻨی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤکﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍی ﻳک ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣیﺁﻳﺪ. ﺳﻄﺢ ﻣﺸﺨﺺﺑﻮﺩﮔی ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﻭﺍژﮔﺎﻧی ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﻣیﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺭﺳی ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﻭﺍژﮔﺎﻧی، ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺴﺐ ﺗﺸﺨﺺ ﻣیﻛﻨﻨﺪ؛ ﺍﻭﻝ ﺗﺸﺨﺼی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣیﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺗﺸﺨﺺ ﻃﺒﻘﺎﺗی ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻛﺴﺐ ﻣیﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺗﺸﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗی ﻛﻪ ﻳک ﻭﺍژﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﺩﺳﺘﻮﺭی ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﻮﺟﻪ ﻣیﺷﻮﺩ. ﻭﺍژه ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣی ﺳﻄﻮﺡ ﻣﺸﺨﺺﺑﻮﺩﮔی ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣیﺩﻫﺪ. ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺗﻤﺎﻡﻫﻮﻳﺖ ﻳﺎ ﻫﻮﻳﺖ ﺗﺮﻛﻴﺒی (ﺑﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﺍﺑﺪﻥ) ﻭ ﻫﻮﻳﺖ ﺍﺻﻠی ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﻋﺪه ﺗﺸﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﻭ ﻭﺍژﮔﺎﻧی ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻌﻴﻦ ﻫﺮ ﻳک ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣیﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺧی ﺁﻳﺎﺕ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻣی ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﺗﺮﻛﻴﺒی ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳﺖ ﺗﺮﻛﻴﺒی ﺑﺎ ﻧﺎﻡ «ﻧﻔﺲ» ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧی ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻥ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻔﺲ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.»
چیستی فلسفه معرفت
در طلیعه مقاله «چیستی فلسفه معرفت و قلمرو آن» آمده است: «ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﭘﮋﻭﻫﺸی ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﭼﻴﺴﺘی ﻓﻠﺴﻔه ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺯه ﺩﺍﻧﺸی ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﻧﻮﺁﻭﺭﺍﻧﻪ ﻃﺮﺍﺣی ﻭ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ، ﺑﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻣﺎﻫﻴﺖ، ﻣﺆﻟﻔﻪﻫﺎ، ﺍﺟﺰﺍ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻠﺴﻔه ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳکﺟﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣیﺷﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻟﺰﻭﻡ ﺟﺎﻣﻊﻧﮕﺮی، ﻋﻤﻠﺎ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺧﺮﺩﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﺟﺰﺍی ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺯه ﺩﺍﻧﺸی ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻓﻠﺴﻔه ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﺍﺟﻤﺎﻟﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ: ﺗﺄﻣﻞ ﻋﻘﻠی ﺑﻴﺮﻭﻥﻧﮕﺮﺍﻧﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭه «ﻣﻌﺮﻓﺖ». ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺯه ﺩﺍﻧﺸی، ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻪ ﻣﺒﺤﺚ ﺍﺻﻠی ﺍﺳﺖ: ﭼﻴﺴﺘیﺷﻨﺎﺳی ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﻫﺴﺘیﺷﻨﺎﺳی ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺳی؛ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺒﺤﺚ ﺍﺧﻴﺮ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸی ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﻳﮋﻩﺍی ﺭﺍ ﻣیﻃﻠﺒﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺯه ﺩﺍﻧﺸی، ﺍﺯ ﺳﻨﺦ ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎی ﻣﻀﺎﻑ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻳﺎ ﻣﻘﻮﻟﻪﻫﺎ ﻭ ﻗﺴﻤی ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭجه ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻋﻠﻤی ﻭ ﭘﻴﺸﻴنه ﭘﮋﻭﻫﺸی ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷی ﻓﻠﺴفه ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻧﻈﺮی ﻭ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩی ﻭ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺍﺻﻠی ﻭ ﻓﺮﻋی ﺁﻥ، ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺁﻥ، ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻌﺮﻓﺘی ﺁﻥ، ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺷﺘﻪﻫﺎی ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺻﻠی ﻭ ﻓﺮﻋی، ﻛﻠی ﻭ ﺧﺎﺹ، ﻭ ﻛﻠﺎﺳﻴک ﻭ ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻥ، ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﻣﻨﻄﻘی - ﻣﻌﺮﻓﺘی ﺁﻥ، ﺣﻮﺯﻩﻫﺎی ﺗﻤﺤﺾ «ﭘﻴﺶﻧﻴﺎﺯ»، «ﻫﻢﻧﻴﺎﺯ» ﻭ «ﭘﺲﻧﻴﺎﺯ» ﺁﻥ، ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺍﺻﻠی ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺣﺎﺿﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣیﺩﻫﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﺴﻔه ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺳی ﺑﺎ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺍﺳﻠﺎﻣی ﺍﻣﻜﺎﻥﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ.».
بهره‌گیری از قرآن در بررسی مبانی علوم فیزیکی
در چکیده مقاله «امکان‌سنجی بهره‌گیری از قرآن در بررسی مبانی علوم فیزیکی» می‌خوانیم: «ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻣﻴﺎﻥﺭﺷﺘﻪﺍی ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﺮﺳﺸی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮﺍﻥ ﺧﻄﻮﺭ ﻣیﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳی ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻄه ﻣﺒﺎﻧی ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻄه ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺁﻥ، ﺍﻣﻜﺎﻥﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻣﻜﺎﻥﺳﻨﺠی ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﻩﻫﺎی ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺣﻮﺯه ﻣﺒﺎﻧی ﻋﻠﻢ ﻓﻴﺰﻳک ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﺎﻳﻪﺍیﺗﺮﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻋﻠﻮﻡ ﻃﺒﻴﻌی ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﻜی ﻣﺒﺎﻧی ﻋﻠﻮﻡ ﻓﻴﺰﻳﻜی ﺩﺭ ﺗﻠﻘیﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔی ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳک ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣیﺷﻮﺩ؛ ﺳﭙﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭه ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﻭ ﻣﻨﺒﻌﻴﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﻜی ﺻﺤﺒﺖ ﻣیﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﺭﺍئه ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﻧی ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﻜی ﻋﻠﻮﻡ ﻓﻴﺰﻳﻜی ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﻩﻫﺎی ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳی ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﻛﺎﻭی ﻣﺒﺎﻧی ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣیﺷﻮﺩ.»
ارزش معرفت‌شناختی فطریات
در آغاز مقاله «ارزش معرفت‌شناختی فطریات» آمده است: «ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎی ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻪ «ﻛﺸﻒ ﻭﺍﻗﻊ» ﻭ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻧﻜﺎﺗی ﭼﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭه «ﻓﻄﺮﺕ»، ﺑﻪ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﻓﻄﺮﺕ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻴﻢ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻓﻄﺮﻳﺎﺕ ﺣﺼﻮﻟی ﻭ ﺣﻀﻮﺭی، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ «ﻓﻄﺮﻳﺎﺕ ﺣﻀﻮﺭی» ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﺶﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﺍﻳﺶﻫﺎ ﺩﺍﺭﺍی ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺧﺘی ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ «ﻓﻄﺮﻳﺎﺕ ﺣﺼﻮﻟی»، ﺍﮔﺮ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی «ﺑﺪﻳﻬﻴﺎﺕ ﺍﻭﻟﻴﻪ» ﻭ «ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ» ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪﻃﻮﺭﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮ ﻋﻠﻢ ﺣﻀﻮﺭی ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺩﺍﺭﺍی ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی «ﻗﻴﺎﺳﺎﺗﻬﺎ ﻣﻌﻬﺎ»، «ﻳﻘﻴﻨﻴﺎﺕ» ﻭ «ﻣﻌﻨﺎﻳی ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ» ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺪﻳﻬی ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺻﺤﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺪﻳﻬﻴﺎﺕ، ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺧﺘی ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻓﻄﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ «ﻋﺮﻓﺎﻥ» ﻭ «ﺍﻓﻠﺎﻃﻮﻥ» ﺗﺨﺼﺼﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﻄﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ «ﺩﻛﺎﺭﺕ» ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺧﺘی ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺡ «ﻛﺎﻧﺖ» ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ «ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾﺑﻮﺩﻥ»، «ﻓﻌﺎﻝﺑﻮﺩﻥ ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﻓﻬﻢ» ﻭ «ﺣﺬﻑ ﻧﻮﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﻌﺮﻓﺘیﺍﺵ» ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﻌﺮﻓﺖﺷﻨﺎﺧﺘی ﻧﺪﺍﺭند.».
انتهای پیام
