آتش به اختیار
فرمان تاریخی مقام معظم رهبری در دیدار با دانشجویان در رمضان 96 را میتوان نقطه عطفی در ایجاد یک تحرک مضاعف در عرصههای مختلف علیالخصوص عرصههای فرهنگی قلمداد کرد.
حکمی که علیرغم نشان دادن ضعف و
انفعال و اختلال و بعضاً حتی تعطیلی در قرارگاهها و فرماندهیهای فرهنگی
کشور، یقیناً نشان از اعتماد و اطمینان ایشان نسبت به مردم و نهادهای
خودجوش کشور بوده و نشاندهنده توانمندی و بلوغ این مجموعهها است.
آتش به اختیار در واقع تداعیکننده شرایطی است که دشمنان در یکسو در حال تخاصم و تقابل مستقیم و نزدیک هستند و در این شرایط مقر فرماندهی درگیر کاغذ بازیها، سیاسی کاریها و بعضاً حتی عدم درک صحیح و مناسب از شرایط درگیری و جنگ در جبهه مقدم میباشد و در این شرایط است که باید هر فرد بر اساس تشخیص و درک قطعی خود_البته هماهنگ، منسجم و با هدف واحد_ به دنبال عقب راندن دشمن از وضع خود و اخذ موضع فعال به جای انفعال باشد.
آتش به اختیار یعنی «قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنی وَ فُرادی ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلاَّ نَذیرٌ لَکُمْ بَینَ یدَی عَذابٍ شَدیدٍ» در آیه 46 سوره مبارکه «سباء» که خداوند به پیامبر(ص) دستور میدهد که «بگو اگر بخواهم شما را تنها یک اندرز و موعظه کنم آن این است که برای خداوند بصورت فردی و یا دو نفر دو نفر قیام کنید».
به هر حال این کلمه حکومتی نشاندهنده اختلال و تعطیلی در برخی از مراکز فرماندهی فرهنگی از طرفی و رشد و بلوغ و اعتماد به مجموعههای مردمی و نهادهای خودجوش از سوی دیگر است.