عارفی که از برترین فیلسوفان مشایی بود + فیلم
حکیم الهی میرزا ابوالحسن جلوه یکی از دانشوران جهان تشیع است که در عصر قاجار چون ستاره‌ای فروزان در آسمان حکمت درخشید و با تلاشی ارزشمند و کوششی وافر مشعل حکمت را در این عصر روشن نگاهداشت.
میرزا ابوالحسن جلوه، در ذیقعده سال 1238ق، در احمدآباد گجراتِ هند دیده به جهان گشود. نسب شریف او پس از سی پشت، به دومین امام شیعیان، امام حسن مجتبی(ع) می‌رسد. دوران نونهالی جلوه در احمدآباد گذشت و او هفت ساله بود که به اتفاق خانواده به اصفهان و پس از آن به زواره رفت. هوش سرشار و استعداد جلوه، از همان دوران کودکی مشخص بود و از این رو، پدرش که فردی عالم و ادیب بود، بر آن شد تا در رشد و شکوفایی علمی و معنوی فرزندش توجهی خاص داشته باشد. میرزا ابوالحسن، خط قرائت ادبیات فارسی و دیگر علوم مقدماتی را در زواره فرا گرفت و سپس برای ادامه تحصیل، در اصفهان رحل اقامت گزید.
شوق تحصیل، تفکر و تحقیق در سراپای وجود جلوه موج می‌زد و طبع حقیقت جوی، این طلبه جوان را با اندیشه‌های دینی، به‌ویژه افکار فلسفی آشنا ساخت و اینها همه باعث شد قدم در مسیر علوم الهی بگذارد. جلوه در ابتدای ورود به اصفهان، در مدرسه کاسه گران حجره‌ای گرفت و مشغول تحصیل شد. او در اصفهان، از محضر عالمانی چون میرزا حسن فرزند ملاعلی نوری، میرزا حسن چینی و ملاعبدالجواد تونی خراسانی بهره برد.
وی در سال 1273ق، در حالی که 35 بهار از زندگی پربار خود را پشت سر می‌گذاشت، با اندوخته‌های علمی که در اصفهان کسب کرده بود، راهی تهران شد و در مدرسه دارالشفاء اقامت کرد. این حکیم الهی، به مدت 41 سال در این مدرسه به تدریس حکمت و فلسفه مشغول بود.
میرزا ابوالحسن جلوه، در حدود نیم قرن تدریس در مدرسه دارالشفای تهران، غالباً کتاب‌های ابوعلی سینا و ملاصدرا را تدریس می‌کرد و چون بیشتر اوقات خویش را صرف تدریس و مطالعه و تحقیق می‌کرد، کمتر به تألیف آثار مستقل می‌پرداخت. از مهم‌ترین آثار جلوه، می‌توان به حاشیه بر اسفار ملاصدرا، حاشیه بر شفاء، رساله اثبات الحرکه الجوهریة، تعلیقات بر شرح فصوص قیصری، دیوان شعر که مشتمل بر قصاید، غزلیات و مثنویات اوست، تصحیح تمهید القواعد ابن ترکه، حاشیه بر شرح الهدایة الاثیریه و رساله ای در وجود و اقسام آن اشاره کرد.
وی در سال‌های آخر زندگی از چشم درد به شدت رنج می‌برد و پیری و رنجوری، او را در بستر بیماری افکنده، توان را از وی گرفته بود؛ البته این درد و رنج دیری نپایید و روز وصل فرا رسید. سرانجام این دانشمند حکیم و فیلسوف عارف، در شب جمعه ششم ذیقعده 1314ق، مصادف با 21 فروردین 1276ش، جان شیرین به بخشنده جانها تسلیم کرد و به سوی خلد برین پر کشید.
انتهای پیام
