اثربخشی آموزه‌های قرآن در تعدیل خواسته‌های انسان

به گزارش ایکنا از خوزستان، سیف‌الله معلمی، استاد دانشگاه و پژوهشگر قرآنی، امروز، 14 فروردین در برنامه سحرگاهی رادیو خوزستان درباره تبیین‌ عظمت‌های قرآن کریم گفت: حضرت علی(ع) در خطبه 176 نهج‌البلاغه در تبیین عظمت‌های قرآن کریم می‌‎فرمایند: «وَ اسْتَدِلُّوهُ عَلَى رَبِّكُمْ وَ اسْتَنْصِحُوهُ عَلَى أَنْفُسِكُمْ وَ اتَّهِمُوا عَلَيْهِ آرَاءَكُمْ وَ اسْتَغِشُّوا فِيهِ أَهْوَاءَكُمْ.» برای شناخت پروردگار خودتان از قرآن راهنمایی بخواهید. از این کتاب الهی برای خود خیرخواهی بطلبید. آرای خودتان را بر قرآن عرضه کنید. آرایی که با قرآن هماهنگی ندارید، متهم کنید، یعنی تمایلات بی اساس خودتان در مقابل این کتاب الهی نادرست تلقی کنید.

وی ادامه داد: حضرت در این فراز که بسیار عمیق است از ما می‌خواهد از قرآن برای نفوس و جان‌های خود نصیحت و اندرز بطلبیم. آرا و نظریات خود را به قرآن عرضه کنیم و اگر ناسازگاری میان آرای خود با قرآن احساس کردیم، آرای خود را کنار بگذاریم. به این جهت که حقایق قرآن فوق مسائل زودگذر است.

معلمی افزود: خداوند در ابتدای سوره مبارکه زخرف است از قرآن به «کتاب مبین» یاد می‌کند و آن را تنزل یافته از مبدأ علی حکیم معرفی کرده است. می‌فرماید: «حم، وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ، إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ، وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ» خداوند در ابتدای سوره زخرف، به کتاب مبین قسم یاد می‌کند؛ کتابی که هم روشن است و هم روشنگر حقایق است. این کتاب وقتی در سطح فهم و درک مردم تنزل یافت در کسوت لغت عربی مبین درآمد، اما همین کتاب  در مقام بالا و نزد خداوند سبحان، علی و حکیم است.

این پژوهشگر قرآنی گفت: در پاسخ اینکه چرا خداوند قرآن کریم را به اعتلا و حکمت ستوده و معرفی کرده است، باید گفت کلام وحی، سخن متکلمی است که ذاتا دارای علو و حکمت است، پس آنچه از علی حکیم تنزل یافته و به پیامبر(ص) عرضه شده نیز به تناسب خود از علو و استحکام لفظ و محتوا برخوردار است.

معلمی گفت: از این آیات و سخنان امیرالمؤمنین(ع) متوجه می‌شویم که عظمت‌های قرآن بسیار زیاد است. این کتاب مبین، ما را در شناخت خدا یاری می‌کند. در خیرخواهی ما بسیار مؤثر است. تمایلات بی اساس ما را تعدیل و اصلاح می‌کند. از خداوند می‌خواهیم ما را در زمره کسانی قرار دهد که در پایان سوره قمر درباره آنها فرمود: «إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ، فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ» (قمر، 54-55). پرهيزگاران در باغ‌ها و [جوار] جويبارها هستند. در مقام و منزلتى راستين، نزد فرمانرواى توانا.