کرونا عذابی سهمگین یا امتحانی الهی؟

به گزارش ایكنا از فارس، این روزها مردم دغدغه مبارزه با بیماری کرونا و پیشگیری از ابتلا به آن را دارند اما بد نیست که از زاویه‌ای دیگر نیز به این پدیده یا بهتر بگویم بلا نگاه کنیم.

شرور و بلایای طبیعی یا انسانی اموری نسبی هستند که در بسیاری موارد دارای ابعاد مختلفی هستند که نگاه تک بعدی به آن‌ها ممکن است ذهنیت‌های نادرستی برای جامعه ایجاد کند. این پدیده‌ها همان‌طور که ممکن است برای عده‌ای عذاب و تقاص عملکردشان باشد، برای عده‌ای دیگر نیز می‌تواند امتحان و آزمونی باشد برای شکفته شدن ظرفیت‌های بندگی و کمال انسانی.

امروز انتشار ویروس کرونا و فراگیری آن در جامعه جهانی، بر فرض اینکه پدیده‌ای طبیعی است، برای عده‌ای ممکن است عذاب الهی باشد که به سبب رواج فساد و فحشا در جامعه به آن مبتلا شده‌اند چه اینکه جنایت‌هایی که در جهان به نام عدالت و حقوق بشر انجام می‌شود و بسیاری از مجامع بین‌المللی و ملت‌ها نیز در مقابل آن سکوت می‌کنند، به خودی خود کافی است که خداوند قهار عذابی عالم‌گیر فرو بفرستد که ابتدا کشور کمونیستی چین و سپس دیگر کشورهای جهان را درگیر خود کند.

جنایت‌هایی مثل قتل عام مردم مظلوم یمن، هتک حرمت و کشتار مسلمانان هند، ترور ناجوانمردانه پاکانی مثل شهید حاج قاسم سلیمانی و شهید ابومهدی المهندس و صدها ظلم بین‌المللی دیگر قطعاً اسباب غضب و سخط پروردگار عالم را به همراه می‌آورد، همان‌گونه که ممکن است این بیماری فراگیر برای مؤمنان عالم امتحان باشد چه اینکه مؤمنان هر امت همواره در معرض ابتلائاتی هستند که از یک سو صبر و ایمان آن‌ها را مورد آزمون الهی قرار می‌دهد و از طرف دیگر ظرفیت‌های بندگی آن‌ها را شکوفاتر می‌کند و پس از صبر در مقابل آن مصائب آن‌ها را به مدارج بالاتر بندگی می‌رساند.

البته گاهی اوقات تشخیص مرز میان عذاب و امتحان بسیار سخت است و جز اولیای الهی حق آن را تشخیص نمی‌دهند، علت آن هم این است که انسان همواره باید بین مقام خوف و رجا باشد تا از یک سو خود را متنعم به لطف و رحمت پروردگار ببیند و از سوی دیگر نیز خود را ایمن از خشم و عذاب خدا نبیند، تا نه غرّه به عبادات و ریاضات خود شود و نه مایوس از رحمت خدا شود.

و اما کرونایی که دامن‌گیر مردم ایران شده است اگر عذابی از عذاب‌های خدا باشد، قطعاً ناشی از گناهانی است که اهل معصیت خود را به آن آلوده‌اند و توده‌های دیگر مردم نیز در مقابل آن سکوت کرده‌اند، از این رو بی‌راه نیست که در مقابل کسانی که انگشت تعجب از ابتلای قمی‌ها به این بیماری به دندان گرفته بودند، گفته شود اگر این بلیه عذاب الهی هم باشد برای عده‌ای کم بنیه و سست عنصر است که شهر مقدس قم را که طبق روایات معصومین علیهم‌السلام حرم اهل بیت است حرمت نگاه نداشتند و سعی کردند بی‌حیایی، بی‌حجابی و شل دینی را در آن رواج دهند و عده‌ای نیز با آن‌ها همراهی کردند و فریاد مراجع و دلسوزان را نشنیدند و یا در مقابل این هنجارشکنی‌ها سکوت کردند.

مگر نه این بود که مدینةالنبی وقتی از زمان یزید مبتلا به رقاصه‌ها و آوازه خوان‌ها شد، روی خوش به خود ندید تا واقعه هولناک حره و پس از آن حکمرانی عبدالملک‌ها و حجاج‌ها و ظلم و ستم عجیب آن‌ها را به خود دید؟

آری، این بیماری فراگیر برای مؤمنان و صالحان جامعه امتحانی از امتحان‌های پروردگار است که باید با نگاه رحمت به آن نگریست و طبق قاعده رحمت الهی در مواجهه با آن صبر پیشه کرد تا جامعه ایرانی مثل بسیاری از امتحانات دیگر به مراتب بعدی کمال نائل شود و همین نگاه معرفتی اهل ایمان است که آنچه را که از دوست رسد نیکو می‌داند.

این فرمایش امام صادق علیه السلام است که بلا را نیک می‌شمارد: إِنَّ عَظِیمَ الْأَجْرِ لَمَعَ عَظِیمِ الْبَلَاءِ وَ مَا أَحَبَّ اللَّهُ قَوْماً إِلَّا ابْتَلَاهُمْ، یعنی پاداش بزرگ همراه با مصائب بزرگ است و خدای متعال هیچ مردمی را دوست ندارد الا اینکه آن‌ها را مبتلا به سختی‌ها و شدائد می‌کند.(کافی ج۲ ص۲۵۲)

البته گمان نگارنده بر این است که جامعه ایرانی به‌عنوان یک امت برگزیده تاکنون به خوبی آزموده شده و از بیشتر امتحانات الهی سربلند خارج شده و این نیز امتحانی است که آن‌ها را در مسیر رسیدن به امت برتر در آتش کوره خود آب‌دیده‌تر می‌کند و آن‌ها را آماده ایفای نقش جهانی خود در مسیر تمدن‌سازی خواهد کرد، از این رو باید امید خود به لطف و رحمت پروردگار را حفظ کنیم و از توجه و تضرع به ذات مقدس باری تعالی و توسل به معصومین علیهم‌السلام مخصوصا وجود مقدس امام عصر ارواحنا فداه لحظه‌ای غافل نشویم.

حجت‌الاسلام والمسلمین محمد استوار میمندی، مدیر حوزه‌های علمیه فارس