درس رضایت به مشیت الهی را از زنده‌یاد محمدعلی ذاکری آموختم
قاری برتر نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران با یادآوری سال‌های شاگردی در محضر استاد محمدعلی ذاکری، از او به‌عنوان اسوه‌ای در ادب، اخلاق قرآنی و شکرگزاری یاد کرد و گفت: روحیه‌اش از خیلی از انسان‌های سالم هم بهتر بود؛ حتی در روزهای سخت بیماری.
عباس رحمدار، قاری برتر نهاجا و از شاگردان قدیمی استاد محمدعلی ذاکری، در گفت‌وگو با ایکنا از فارس، در پاسخ به اینکه چه خاطراتی از سال‌های شاگردی خود در محضر این استاد قرآن دارید؟ گفت: سال‌ها در مسجد حسینی شاگرد ایشان بودیم و این برای ما افتخاری بزرگ بود. استاد ذاکری نه‌تنها معلم قرآن، بلکه معلم زندگی و ادب قرآنی بود.
وی با اشاره به برجسته‌ترین ویژگی شخصیتی استاد گفت: روحیه بشاش، طنازی دلنشین و نگاه سراسر شکر و رضایت ایشان از زندگی، همیشه در ذهن من باقی مانده است. با اینکه از نظر جسمی محدودیت داشتند، اما روحیه‌شان از خیلی از افراد سالم بهتر بود. بارها به ایشان گفتم: حاج‌آقا، با این وضعیت جسمی، چطور این‌قدر آرامش دارید؟ و ایشان با همان لبخند همیشگی می‌گفتند: من اصلاً به مشکلم فکر نمی‌کنم، همیشه فکر می‌کنم از آدم‌های سالم هم سالم‌ترم، و همیشه خدا را شکر می‌کنم.
رحمدار افزود: این نگاه شکرگزارانه به زندگی و رضایت به مشیت الهی، بزرگ‌ترین درسی بود که از ایشان گرفتیم. استاد ذاکری تنها استاد صوت و لحن و تجوید نبود، بلکه مهم‌تر از آن، استاد اخلاق بود. او نمونه‌ای زنده از آداب و اخلاق قرآنی در زندگی روزمره بود.
این قاری نهاجا ادامه داد: حتی در سخت‌ترین روزهای بیماری‌شان، وقتی به عیادتشان می‌رفتیم، باز هم با همان لحن شیرین و روحیه طنازشان، تلاش می‌کردند با ما شوخی کنند. هیچ‌وقت ندیدم در سختی‌ها، خم به ابرو بیاورند یا شکایت کنند. آرامش و توکل در چهره ایشان موج می‌زد.
رحمدار که از سال ۱۳۸۱ تا حدود سال ۱۳۹۰ به‌طور مستمر در جلسات استاد ذاکری شرکت داشته است، گفت: من از دوره دانشجویی‌ام در تهران و اصفهان، فاصله‌ای از محضر استاد داشتم، اما از زمانی که به شیراز برگشتم، حدود ۸ یا ۹ سال شاگردی ایشان را با افتخار ادامه دادم. واقعاً هر جلسه با ایشان، هم آموزش بود، هم تربیت، هم نور.
استاد محمدعلی ذاکری، از اساتید قرآن کریم استان فارس، دوشنبه، دوازدهم خردادماه ۱۴۰۴ دار فانی را وداع گفت. او طی سال‌ها تلاش خالصانه، شاگردان فراوانی را در حوزه قرائت، صوت و لحن و اخلاق قرآنی تربیت کرد.
ویژگی برجسته او، نگاه توأم با تواضع، طبع شوخ، روحیه مقاوم و ادب قرآنی در رفتار با شاگردان و مردم بود. استاد ذاکری نه‌تنها با قرآن زندگی کرد، بلکه قرآن را زیست؛ و نام او تا همیشه با آموزش ناب، اخلاق عملی و شکر همیشگی گره خورده است.
انتهای پیام
