صلح امام حسن(ع) هموارکننده راه نهضت کربلا بود

به گزارش ایکنا، بیست و هشتم ماه صفر سالروز شهادت امام حسن مجتبی(ع) است؛ امام بزرگواری که سیره آن تجلی کرامت و اقتدار اهل بیت(ع) در مقابله با طاغوتیان زمان بوده است.

پس از شهادت امام علی(ع)، مردم با امام حسن(ع) بیعت کردند و امامت حضرت ۶ ماه و سه روز به طول انجامید و در سال ٤١ قمری میان ایشان و معاویه صلح نامه‌ای امضا شد.

این صلح بعد از جنگی صورت گرفت که بر اثر زیاده‌خواهی معاویه و خودداری او از بیعت با امام حسن(ع) به عنوان خلیفه مسلمانان روی داد.

این شخصیت کویتی در ابتدای سخنان خود گفت: هر کدام از امامان بزرگوار ما شیعیان به لقب معینی مشهور هستند و لقب امام حسن مجتبی(ع) را کریم اهل بیت(ع) داده‌اند؛ کما اینکه به امام علی بن الحسین(ع)، زین العابدین و سجاد لقب داده شده و امام پنجم ما محمد بن علی(ع) را باقر العلوم یعنی شکافنده علوم می‌دانند.

وی افزود: همه امامان ما کریم و بخشنده بوده‌اند. همه آنها باقر العلوم و همه آنها بسیار سجده کننده بوده‌اند، کما اینکه همه آنها کظم الغیظ کرده‌اند؛ اما اینکه چرا امام حسن(ع) به کریم اهل بیت شهرت داشته است، از آن جهت بوده که کرامت و بذل و بخشش ایشان نسبت به نیازمندان بسیار وافر بوده تا جایی که ایشان چند بار همه دارایی خویش و چند بار نیمی از آن را می‌بخشد.

الصایغ تصریح کرد: از ویژگی‌های احسان و بخشش امام حسن(ع) این بود که اگر از او درخواستی می‌شد و یا حتی اگر بدون درخواست، قصد کمک به نیازمندی را می‌کرد علاوه بر بخشش فراوان خود آبروی او را مصون می‌داشت، چرا که امام در سبک زندگی اسلامی برای آبروی مردم به قدری احترام قائل است که نمی‌خواهد آنها در زمان نداری و حاجت هم سر افکنده باشند.

مدیر کل اوقاف جعفری کویت درباره جایگاه امام حسن(ع) نزد جدش حضرت محمد مصطفی(ص) تاکید کرد: امام موسی بن جعفر(ع) از پيغمبر اكرم(ص) نقل می‌كند كه ايشان فرمودند: «الحسن و الحسين امامان قاما او قعدا و سيدا شباب اهل الجنه» (حسن و حسين ـ عليهما السلام ـ امام هستند چه قيام كنند و چه بنشينند و دست از قيام بكشند آن دو سرور جوانان اهل بهشت هستند.

وی افزود: مشخص است اين قيام و به پا خاستن اشاره به قضيه كربلا و قيام امام حسين(ع) در برابر يزيد (لعنة الله عليه) دارد و «قعد» به معنای نشستن هم اشاره به صلح امام حسن(ع) با معاويه و دست از جنگ كشيدن ايشان است.

الصایغ درباره ابراز محبت پیامبر(ص) نسبت به امام حسن(ع) می‌گوید، این علاقه تا جایی بود که همواره مردم امام حسن و امام حسین علیهما السلام را در آغوش پیامبر می‌دیدند. 

وی افزود: برخی اوقات که پیامبر اکرم(ص) روی منبر مشغول سخنرانی بودند، با دیدن امام حسن(ع) سخنانشان را قطع می‌کردند و از منبر به پایین می‌آمدند و او را در آغوش می‌گرفتند.

الصایغ گفت: روزی در نماز جماعت، رسول گرامی اسلام(ص) به سجده رفت و سجده را طولانی کرد تا جایی که بعضی از نمازگزاران تعجب کردند. وقتی نماز تمام شد، از ایشان پرسیدند: «ای رسول خدا، ما فکر کردیم در سجده طولانی شما بر شما وحی نازل شده است». پیامبر(ص) فرمود: «خیر. فرزندم حسن(ع) بر دوش من رفته بود و من می‌خواستم او خود پایین بیاید. از همین رو، صبر کردم و سجده‌ام طولانی شد».

او افزود: پیامبر بسیار می‌فرمود: «حسن از من و من از اویم. هر کس او را دوست بدارد، خدا دوستش خواهد داشت». پیامبر(ص) همواره امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را بر دوش خود سوار می کرد و می‌فرمود: «به خدا قسم شما دو نفر (حسن و حسین) را گرامی می‌دارم، زیرا خدا شما را گرامی داشته است». و نیز همواره می فرمود: «حسن (ع) گل خوشبوی من است».

کارشناس کویتی در بخش دیگری از سخنانش صلح امام حسن(ع) با معاویه را معجزه‌ای از معجزه‌های روزگار توصیف کرد و گفت: امام حسن علیه السلام صلح را پذیرفت تا از ریختن خون مسلمانان جلوگیری کند، همچنین شرایط سیاسی آن زمان خیانت برخی سرداران سپاه امام حسن(ع) و کسانی که نسبت به او اعلام وفاداری کرده بودند، حفظ مصلحت مسلمانان و خطر خوارج از دلایل تن دادن امام حسن(ع) به این صلح بوده است و همه این‌ها امام حسن(ع) را به صلح با معاویه واداشت تا جان شیعیان در امان بماند.

الصایغ با بیان اینکه صلح امام حسن(ع) آغازگر و مقدمه نهضت امام حسین(ع) بوده است، گفت: اگر صلح امام حسن(ع) نبود، قیام امام حسین(ع) هم پیروز نشده بود.

وی درباره دلیل اقدام معاویه در به شهادت رساندن امام حسن(ع) نیز گفت: بر اساس قرارداد صلح میان معاویه و امام حسن(ع)، صلح چند شرط داشت که از مهم‌ترین آنها منع معاویه از تعیین جانشین پس از خود، خودداری از توطئه علیه امام حسن(ع) و حفظ جان مسلمانان بود. با این حال، معاویه به هیچ‌یک از شرط‌ها عمل نکرد، زیرا معاویه می‌خواست حکومت را به فرزندش یزید بدهد از همین رو برای شهادت امام حسن(ع) توطئه کرد و بنابراین تصمیم گرفت امام حسن مجتبی علیه السلام را به شهادت برساند.

گفت‌وگو از: الهام مؤذنی