بهار قرآن در بهار؛ درک ملموس توحید با مشاهده زیبایی‌ها + فیلم

به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین محمدعلی خسروی، مؤلف و پژوهشگر دینی، در نخستین جلسه درس‌گفتار «آیه آیه تا مقصود» به مسائل جهان‌بینی، فلسفه بهار و زنده شدن پس از مرگ اشاره کرد و به سؤال متداول، درباره آغاز و پایان جهان پاسخ داد که متن و فیلم آن در ذیل آمده است؛

«یکی از سؤالاتی که برای همه انسان‌ها چه موحد و چه غیر موحد، مطرح است، سؤال از آغاز و پایان جهان است. اینکه از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می‌روم آخر؟ ننمایی وطنم.

افرادی که نتوانستند این معما را حل کنند، دنیا را به کتاب کهنه‌ای تشبیه کرده‌اند که صفحه اول و آخرش افتاده است، یعنی نه نویسنده معلوم است و نه پایان کار.

انبیاء الهی مهمترین مأموریتشان پاسخ به این دو سؤال بوده است و همه قرآن کریم نیز در این خلاصه می‌شود و آغاز جهان و انجام کار انسان در آنجا تبیین شده است. اما برای اثبات این مطلب، وارد فلسفه نشده‌اند. قرآن با مسائل بسیار عینی، روزمره و مشهور، این قضیه را به زیبایی اثبات کرده است، همانظور که در آیات 7 تا 11 سوره قاف به آن تصریح شده است: «وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ...» در این آیات اشاره شده که برای دو مسئله، گل‌ها و گیاهان زیبا را رویاندیم «تَبْصِرَةً وَ ذِكْرَى لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ» یکی برای تبصره و بیداری است و دیگری برای ذکر، تذکر و یادآوری است؛ «ذِكْرَى».

در ادامه آمده است «وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَكًا فَأَنْبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِيدِ» از آسمان باران فرستادیم و به وسیله آن دانه‌هایی را رویاندیم. بنابر این در این آیات، سیر رویش را بیان می‌کند و در آخر این آیات (آیه 11 این سوره) می‌گوید: «رِزْقًا لِلْعِبَادِ وَأَحْيَيْنَا بِهِ بَلْدَةً مَيْتًا كَذَلِكَ الْخُرُوجُ» همین را دیدید، همانطور نیز بعد از مرگ نیز زنده خواهید شد. به عبارت دیگر یعنی نیاز به مسائل استدلالی و فلسفی نیست، بهار را تماشا کنید، هم به خدا ایمان بیاورید و هم مسئله معاد برای شما حل می‌شود و سعدی این مسئله را به زیبایی در بهاریه بیان کرده است؛

بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار *** خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق  *** نه کم از بلبل مستی بنال ای هشیار

آفرینش همه تنبیه خداوند دلست *** دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود *** هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار

خبرت هست که مرغان سحر می‌گویند *** آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار

اینجا «آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار»، مراد همان «تبصره» برای بیدار شدن از خواب غفلت است و در آنجا که می‌گوید «آفرینش همه تنبیه خداوند دلست» تنبیه و تنبه همان «ذکری» است.

امید است با مشاهده زیبایی‌های بهار، مسئله آغاز و انجام جهان، خداشناسی، توحید و معاد به صورت ملموس برای ما حل شود.

یادآور می‌شود، درس‌گفتار «آیه آیه تا مقصود» طی ماه مبارک رمضان روزهای زوج منتشر می‌شود.