آیا می‌توان مسابقات سراسری قرآن را مجازی نامید
سؤالی که این روزها شرکت‌کنندگان چهل‌وسومین دوره مسابقات سراسری قرآن مطرح می‌کنند این است که آیا با وجود الزام شرکت‌کنندگان مسابقات سراسری قرآن برای سفر به مراکز استان، می‌توان این دوره از مسابقات را غیرحضوری نامید یا خیر؟
بخش کشوری چهل‌وسومین دوره مسابقات سراسری قرآن کریم سازمان اوقاف و امور خیریه در دو بخش بانوان و آقایان به دو شکل متفاوت اجرا شد. رقابت‌های بخش بانوان به صورت ویدئوکنفرانس برگزار شد و در انتظار اعلام نتایج هستیم. رقابت‌های بخش آقایان نیز طی این هفته در استودیوهای مراکز استانی صدا‌وسیما ضبط شد و پخش اجراها و داوری در هفته دوم آذر‌ماه انجام می‌شود.
هر دو گروه شرکت‌کننده در مسابقات امسال برای اجرا، چه به صورت ویدئوکنفرانس و چه ضبط در استودیوی صداوسیمای استان‌ها، به مرکز استان، سفر کردند و با حضور در اداره کل اوقاف و امور خیریه استان (بانوان) یا صدا و سیمای استانی (آقایان)، فرایند حضور در مسابقات را طی کردند.
این شیوه برگزاری باعث شد تا تعداد زیادی از شرکت‌کنندگان برای حضور در مسابقات سفرهای بین‌شهری آن هم در شرایط کرونایی داشته باشند و همین اتفاق موجب شده بسیاری از شرکت‌کنندگان، مسابقات چهل و سوم را آنگونه که مسئولان برگزاری مسابقات اعلام کردند، مجازی و غیرحضوری ندانند؛ چرا که به زعم این گروه، شرکت‌کننده و به خصوص آن دسته‌ای که در شهرستان‌ها ساکن هستند، باید به مراکز استان سفر می‌کردند، حال آنکه در شرایط حضوری هم تقریباً فرایندی شبیه به این طی می‌شد.
با این تفاسیر، سؤال این است که آیا می‌توانیم چهل‌وسومین دوره مسابقات سراسری قرآن کریم را مجازی بنامیم یا خیر؟ و آیا امکان برگزاری مسابقات به روش دیگری وجود داشت یا خیر؟ پرواضح است که برگزارکنندگان مسابقات، همانطور که پیش‌تر نیز اعلام کرده‌اند، مسابقات را مجازی و غیرحضوری می‌دانند، اما فارغ از اینکه شیوه مسابقات را مجازی بدانیم یا خیر، ذکر دو نکته قابل تأمل است و یادآوری آنها می‌تواند آن دسته از افرادی را که اعتقاد به مجازی بودن مسابقات ندارند توجیه کند.
نکته اول اینکه، مرکز امور قرآنی سازمان اوقاف و امور خیریه بین تعطیلی یک ساله مسابقات و برگزاری به شیوه فعلی، اجرای مسابقات را انتخاب کرد تا با برپایی هرچند غیرحضوری، جریان تلاوت و حفظ قرآن از حرکت بازنایستد و چرخ این دو جریان را هرچند آهسته، اما در حال حرکت قرار دهد.
برگزارکنندگان مسابقات می‌توانستند بدون هیچ فشاری از سوی متسابقان و حتی رسانه‌ها، چهل‌وسومین دوره مسابقات را به تعطیلی بکشانند و به برنامه‌ریزی برای فعالیت‌های دیگر و حتی برگزاری دوره آینده بپردازند، اما قطار مسابقات را از حرکت نینداختند.
نکته دوم اینکه مسئولان برگزاری مسابقات شیوه دیگری به غیر از شیوه فعلی، که نزدیک‌ترین موقعیت را به روش حضوری داشته باشد، نداشتند. مطمئناً اگر زیرساخت‌ها فراهم بود و هر کدام از متسابقان از محل سکونت خود در مسابقات حضور می‌یافتند، ایده‌آل‌ترین شکل برگزاری در شرایط کرونایی بود، اما مادامی که امکانات و زیرساخت‌ها فراهم نیست، همین شیوه فعلی بهترین شیوه اجرا به نظر می‌رسد و فارغ از سفرهایی که به ناچار به وجود آورده، از تجمع ده‌ها شرکت‌کننده رشته‌های مختلف در ایام برگزاری مسابقات جلوگیری کرده و این چیزی جز توجه به تذکرات ستاد ملی مقابله با کرونا نبوده است.
یادداشت از تیمور کاکایی
انتهای پیام
