امانت‌دار خوبی برای شهدا نبودیم
شب گذشته اتفاق بسیار تلخی، قلب جوانان و مؤمن شیراز را خدشه‌دار کرد و آن هتک حرمت خانواده شهید خادم صادق در انظار عمومی در یکی از مراکز خرید شیراز بود.
هر زمان که قدم به گلزار شهدای شیراز می‌نهی تا دقایقی را با امامزادگان عشق که زیباترین حماسه‌ها را در طی طریق عشق و بندگی خلق کرده‌اند، خلوت کنی، همیشه جوانی را بر سر مزارش می‌بینی. هر کسی از هر فرصتی برای نجوا و زمزمه با این بزرگ‌مرد عرصه شهادت و ایثار و جوانمردی استفاده می‌کند.
شهید «منصور خادم صادق» نام آشنای تمام جوانان عاشق‌پیشه شیراز و استان فارس است. او یکی از دلاورمردان دوران 8 ساله دفاع مقدس، دوران حماسه و ایثار است که نامش با دلاورمردی و جوانمردی گره خورده است. همه او را به مردانگی و جوانمردیش به خصوص برای جوانان و نوامیس مردم می‌شناسند و چه جوانانی که داستان‌های زیبایی از این جوانمردی‌ها دارند.
به حق می‌توان گفت مزار این شهید بزرگوار مأمن و ملجأ و پناهگاهی برای جوانان امروز است که بسیاری از آنان کرامت فراوانی از این شهید دیده‌اند. اصلاً مگر می‌توان عاشق بود و آن همه انوار عشقی که از این شهید ساطع می‌شود را دریافت نکرد.
اما امان از غفلت‌ها، امان از بی‌تفاوتی‌ها، امان از کم‌کاری‌ها، امان و امان که ما واقعاً امانت‌دار خوبی برای شهدا نبوده‌ایم. هیچکداممان در هر عرصه‌ای که مشغول به فعالیت هستیم، هنوز نتوانستیم ذره‌ای ادای دینی به ساحت مقدس بزرگمردان عرصه شهادت و ایثار داشته باشیم. هنوز اندر خم یک کوچه مانده‌ایم.
شب گذشته اتفاق بسیار تلخی، قلب جوانان و مؤمنین شیراز را خدشه‌دار کرد و آن هتک حرمت همسر و دختر شهید خادم صادق در انظار عمومی و در یکی از پاساژهای قسمت مرکزی شیراز بود. همسر و دختر این شهید بزرگوار فریضه الهی امر به معروف و نهی از منکر و تذکر لسانی را برای بحث عفاف و حجاب انجام دادند اما با برخورد بد دیگران مواجه شدند و حرمت آنان را شکستند!
مگر نه این است که خانواده‌های شهدا بهترین الگوها و اسوه‌های صبر و گذشت و اجرای فرامین و دستورات الهی هستند که با گذشتن از جان عزیزانشان، راه عشق و بندگی را به ما نشان دادند، پس چرا حرمت آنان شکستیم؟! آیا هنوز نمی‌دانیم اگر امروز بانوان این مرز و بوم به راحتی و در هر ساعتی از شبانه‌روز، چه شب و چه روز می‌توانند در سطح شهر رفت‌وآمد کرده و به صورت آزادانه در جامعه فعالیت داشته باشند، همگی صدقه سر خون عزیزان این خانواده‌هاست، پس چرا نمک خوردیم و نمکدان را شکستیم!
آیا رسم مروت و مردانگی این است که حرمت ناموس کسی که به خاطر نوامیس این مملکت جان را در طبق اخلاص نهاد و زیباترین حماسه‌ها را خلق کرد تا امروز بانوان این سرزمین با فراغ بال و به راحتی بتوانند در جامعه فعالیت کنند و احساس امنیت داشته باشند، بشکنیم؟!
گرچه امروز آیت‌الله دژکام، نماینده ولی فقیه در استان فارس و امام جمعه شیراز برای دلجویی به سراغ خانواده این شهید بزرگوار رفته است اما خوب می‌دانیم این اقدامات کافی نیست و هر کسی در این جامعه‌ای که زندگی می‌کند باید سهم خود را برای ادای دین به ساحت مقدس شهدا ایفا کند. باید سیره شهدا را بشناسیم و ادامهدهنده راه آنان باشیم.
اگر شهدای ما نسبت به مسائلی که در جامعه رخ می‌دهد، بی‌تفاوت بودند، آیا هیچ‌گاه احساس تکلیف کرده و راهی میدان نبرد حق علیه باطل می‌شدند؟ آیا بی‌تفاوتی نسبت به وضعیت جامعه در هر عرصه‌ای و اجرای فرامین الهی، در قاموس و سیره شهدا جایی دارد؟ پس چرا در عرصه امر به معروف و نهی از منکر تعلل می‌کنیم؟ چرا هر یک از ما احساس مسئولیت نمی‌کنیم و قدم در این راه نمی‌گذاریم؟ آیا جز این است که قیامتی هم وجود دارد و باید در روز حساب پاسخگوی تمام اعمالمان باشیم و قطعاً شهدا یکی از کسانی هستند که در آن روز با آنان ملاقات خواهیم کرد، پس خوب است که تلاش کنیم تا در آن روز شرمنده آنان باشیم.
زهرا عسکری، سردبیر ایکنای فارس
انتهای پیام
