حساسیت اسلام در زمینه عدالت اجتماعى

تفاوت عمده ميان مكتب اسلام با ساير مكاتب در اين جهت، اين است كه اسلام، معنويت را  پایه و اساس می‌شمارد. ما در تاريخ نمونه‏‌هاى فراوانى درباره اين جهت‏‌گيرى رهبران اسلامى داريم‏ كه واقعا مايه مباهات ماست.

حساسيتى كه اسلام در زمينه عدالت اجتماعى و تركيب آن با معنويت اسلامى از خود نشان مى‌‏دهد، در هيچ مكتب ديگرى نظير و مانند ندارد.

در سال فتح مكه، زنى مرتكب جرمى شده بود كه بايد مجازات مى‏‌شد. اتفاقاً اين زن كه دزدى كرده بود وابسته به يكى از خانواده‏‌هاى بزرگ و جزو اشراف طراز اول قريش بود. وقتى بنا شد حد سرقت درباره‏ اش اجرا شود و دستش را قطع كنند، غريو(داد و فریاد) از خاندان زن برخاست كه اى واى، اين ننگ را چگونه تحمل كنيم؟ دسته‏ جمعى به سراغ پيامبر رفتند و از او درخواست كردند كه از مجازات زن صرف‌‏نظر كند.

پیامبر(ص) فرمود: هرگز صرف‏‌نظر نمى‌كنم هرچه كه واسطه و شفيع تراشيدند، پيامبر ترتيب اثر نداد. سپس مردم را جمع كرد و به آن‌ها فرمود: مى‌‏دانيد چرا امت‌هاى گذشته هلاك شدند؟ دليلش اين بود كه در اين گونه مسائل ـ اجرای حدود الهی ـ تبعيض روا داشتند. اگر مجرمى كه دستگير شده بود وابسته به يك خانواده بزرگ نبود و شفيع و واسطه نداشت او را زود مجازات مى‏‌كردند، ولى اگر مجرم شفيع و واسطه داشت در مورد او قانون كار نمى‏‌كرد. خدا به همين سبب چنين اقوامى را هلاك مى‏‌كند. من هرگز حاضر نيستم در حق هيچ كس تبعيضى قائل شوم.

این نوع موارد، بیانگر  حساسيت‌هايى است كه ائمه و پيشوايان ما كه اسلام مجسَّم و معلّمان راستين اسلام بوده‌‏اند در زمينه عدالت اجتماعى از خود نشان داده‌‏اند. انقلاب اسلامى ما نيز اگر مى‏‌خواهد با موفقيت به راه خود ادامه دهد، راهى جز اعمال چنين شيوه‌‏ها و بسط روش‌هاى عدالت‏جويانه و عدالت‏خواهانه در پيش ندارد.

منبع: مجموعه ‏آثاراستاد شهيد مطهرى (آینده انقلاب اسلامی ایران)، جلد ‏24، صفحه: 233- 235، با تلخیص و ویرایش.