ایمان؛ شرط بهره‌مندی از شِفای قرآن

 بنا بر آنچه در منابع آمده، قرآن کریم هم لقب «شِفا» گرفته و هم لقب «شافی»؛ بنابراین قرآن شِفادهنده است. داروها، چه در طب مدرن و چه در طب سنتی، ممکن است منجر به بهبودی بشوند، احتمال هم دارد که بهبودی حاصل نشود، اما خداوند در آیات مختلف به شِفابخش بودن قرآن اشاره دارد، یعنی بهبودی قطعی است.

آیت‌الله جوادی آملی می‌فرماید خداوند بین دو واژه «شِفا» و «دوا» تفاوت قائل شده است، به این ترتیب که «شِفا»، درمان هر دو بعد جسمانی و روحانی است و بیمار را به سلامت کامل می‌رساند، اما «دوا» تنها برای رفع بیماری جسمی است.

خداوند در شش آیه به شِفابخش بودن قرآن کریم اشاره می‌فرماید: سوره توبه آیه 14، سوره نحل آیه 69، سوره فصلت آیه 44، سوره یونس آیه 57، سوره شعرا آیه 80 و سوره إسرا آیه 82. خداوند در آیه 82 سوره مبارکه إسراء می‌فرماید «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ» یعنی ما آنچه را براى مؤمنان مايه درمان و رحمت است از قرآن نازل مى‌كنيم؛ طبق این آیه، قدم اول برای بهره‌مند شدن از شِفای قرآن، مؤمن بودن است. در ادامه آیه آمده است «وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا» یعنی ستمگران را جز زيان نمى‏‌افزايد؛ بنابراین ایمان لازمه شِفا است و کسانی که به شفابخش بودن قرآن ایمان نداشته باشند، نمی‌توانند از آن بهره‌مند شوند.

قدم دوم برای بهره‌مند شدن از شفای قرآن، خواندن، خواستن و شفاجستن است؛ کسی که از قرآن شفاعت می‌خواهد، باید آن را بخواند. باید از قرآن بخواهیم که ما را شفا دهد. در روایات آمده است که روزی پیامبر اکرم(ص) دچار بیماری ناشی از سحر و جادوی یهودیان شده بودند؛ امیرالمؤمنین(ع) دو سوره فلق و ناس را بالای سر حضرت تلاوت می‌کنند و ایشان شفا می‌گیرند.

آنچه مسلم است، این است که قرآن تنها برای بهبودی جسمانی نازل نشده، بلکه کتاب هدایت و مایه رحمت است؛ با تلاوت قرآن، سلول به سلول انسان به سمت خدا منظم می‌شود، اما تنها کسانی می‌توانند بهره‌مند شوند که متقی باشند؛ طبق آیه قرآن، کسانی که لجوج و بیماردل هستند، جز خسارت چیزی نصیبشان نمی‌شود. علامه طباطبایی به این نکته اشاره می‌کنند که داروها معمولاً در کنار اینکه موجب بهبود بیماری می‌شوند، دارای عوارض و اثر نامطلوب هستند، اما شفای قرآن، بهبودی کامل بوده و همه‌اش خیر و برکت است.

در روایات آمده، حضرت فاطمه(س) هرگاه فرزندانشان بیمار می‌شدند، ابتدا آیة‌الکرسی می‌خواندند، صدقه می‌دادند و بعد سراغ دارو می‌رفتند. در دانشنامه اسلامی ذکر شده است که «شِفا» به معنای صحت و سلامت است، اما واژه «شَفا» به فتح شین، به معنای کنار و گودال است.

یادداشت از زهرا محمدپور، مدرس علوم قرآنی شهرستان زابل

انتهای پیام