به گزارش ایکنا؛ کارآفرینی در کشوری که با معضل بزرگ بیکاری مواجه است آن هم در استانی که بالاترین نرخ بیکاری در کشور را داشت و اخیراً با یک پله ترفیع مقام دوم بالاترین نرخ بیکاری کشور را به دست آورده، کاری سخت است اما قدر مسلم غیرممکن نیست.
استان کرمانشاه؛ استانی که با کولبرهایش، زلزلهزدههایش، جنگزدهها، شهدا و جانبازانش و متأسفانه با نرخ بالای بیکاری میشناسیمش چهره دیگری هم دارد؛چهرهای پر از امید. اگر چه وقتی وارد این شهر میشوید دیدن اسکلت مونوریلی که مردم شهر دوستش ندارند و برایشان تجسم هدر رفت محض بیتالمال، سوء استفاده از بودجهای که میشد با آن خدمتی به مردم کرد، اختلاس و خوردن مال مردم است، نظرها را بیش از هر چیز دیگری به خود جلب میکند؛ اگر چه وقتی از کرمانشاه به طرف شهرهای اطراف میروید دیدن پلهای نیمه کاره و پروژههای عمرانی رها شده نشان از بیبرنامگی برای توسعه این استان محروم، اما شجاع در طول جنگ دارد، اما وقتی به شهر روانسر میرسید و در مقابلتان یک پروژه موفق دامداری با تکنولوژی به روز و جوانان بومی که در حال کار هستند را میبینید کمی امید را احساس خواهید کرد. امید به اینکه در قلب بیکاری شدید استان هم میتوان دست به کار شد و کارآفرینی کرد.
زمین حاصلخیر است. این را محمودی، رئیس گاوداری میگوید و ادامه میدهد زمینهای اطراف دامداری (که وسعتشان هم زیاد است) را خریده و غذای مخصوص مصرف دام از جمله ذرت علوفهای کشت می کند و به مصرف دامهایش میرساند، بسیاری از مردم روستاهای اطراف هم حاضر شدهاند محصولی متناسب با نیاز این دامداری بکارند و با اطمینان از اینکه محصولشان خریداری میشود آن را پرورش میدهند. همین گاوداری مکانیزه و بزرگ به صورت مستقیم و غیر مستقیم برای چهار هزار نفر اشتغال ایجاد کرده است.
صاحب دامداری کاوات روانسر که شریک بنیاد برکت محسوب میشود و با ارائه طرح اشتغالزایی خود به این بنیاد و جلب مشارکت آن و نیز گرفتن وام توانسته چنین پروژه بزرگی را راه اندازی و مدیریت کند با افتخار همراه ما میآید و جزء به جزء گاوداری و مراحل پرورش، شیردوشی و ... را به ما نشان میدهد.
میگوید از قبل در زمینه گاوداری تجربه و مهارت داشته و با چند نفر به صورت شریکی یک گاوداری داشته است اما میخواسته آن را توسعه دهد، در نشستهای شهرستانی و استانی حضور یافته و طرح خود را در خصوص ایجاد این گاوداری ارائه کرده بعد 51 به 49 با بنیاد برکت شریک شده، بنیاد هم که سود گاوداری را نمیگیرد و میگوید صرف توسعه طرح کنید همین شده که حالا داریم یک سوله دیگر هم میزنیم. البته طرح ایجاد تصفیه خانه را هم داریم. گاوداریها جزو آلایندهترین مکانها برای محیط زیست هستند اما وقتی تصفیه خانه باشد میشود نعمتی برای حاصلخیزی بیشتر زمینهای اطراف.
سواری شاسی بلند یا اشتغال؟
سرمایهدارهای این منطقه همه ماشینهای شاسی بلند و خانههای آنچنانی دارند اما صاحب این گاوداری ماشین و سایر داراییهایش را فروخته چون دوست دارد جوانانها سر کار بیایند. خودش میگوید کیف میکنم هر روز میآیم اینجا و کارگرها را میبینم که کنار هم کار میکنیم. البته زلزله به این گاوداری هم صدمههایی زد اما خیلی زود، دوباره سرپا شدند و شروع کردند به ساختن دوباره هر آنچه خراب شده بود.
تمام دامداری که فضای بسیار بزرگی است را طی میکنیم و با جزئیات این کار بیشتر آشنا میشویم اما آنچه بیش از هر چیزی جلب توجه میکند، تلفیق گاوداری سنتی و صنعتی است. دلیلش را که میپرسیم میگویند تحریم؛ تحریم موجب شد نتوانیم بعضی از ابزار را مثلاً برای خشک کردن و تهیه علوفه بخریم به همین دلیل رفتیم سراغ روشهای سنتی. در خیلی از بخشهای گاوداری مجبور شدهایم این کار را بکنیم و به دنبال روشهای جایگزین باشیم.
«به دنبال روشهای جایگزین بومی و حل مشکل بودن» این راه نجاتی است که مسئولان این گاوداری برای دور زدن تحریمها به کار بستهاند و این در حالی است که گاوداری و شرکت دیگر را همین تحریمها ورشکسته و تعطیل کرده است.
بنیاد برکت پس از سه تا پنج سال که از مشارکت در طرحهایش گذشت و وقتی که شرکایش توان استقلال پیدا کردند از طرحهای اقتصادی خارج و کل طرح را به شرکای بومی منطقه واگذار میکند. از محمودی در خصوص این اتفاق میپرسیم به ویژه اینکه به زودی سه سال زمان همراهی و مشارکت برکت پایان میپذیرد. با امید میگوید که آماده است سهم بنیاد را بخرد. قسطی و کم کم سهم بنیاد را میدهد و کل گاوداری متعلق به او خواهد شد.
خبرنگار هستیم و کنجکاو؛ سعی میکنیم به نحوی از زیر زبان خودش یا اطرافیانش بیرون بکشیم که آیا واقعاً از شراکت با بنیاد برکت راضی هستند؟ به هر دری میزنیم اما عاقبت یک نتیجه میگیریم: راضی هستند. خدا را شکر.
اما همچنان بیکاری در این منطقه که اکنون درد زلزله زدگی هم به آن اضافه شده بیداد میکند، میپرسیم چرا سایر مردم نمیآیند و مثل شما کارآفرین نمیشوند؟ منطقه شما که آباد و پر از زمینهای حاصلخیز است و تعداد جوانهای تحصیل کرده این استان در دانشگاهها هم که خیلی زیاد است. پاسخ میدهند: سرمایه. بانکها وامهای 20 میلیونی 30 میلیونی میدهند و با این وامها نمیتوان اشتغالزایی کرد مگر اینکه چند نفر سرمایه اولیه داشته باشند و وام خوب بگیرند و وامشان را تجمیع کنند تا بتوان کسب و کاری راه انداخت. البته باید تجربه هم داشته باشند یا از افراد با تجربه کمک بگیرند، بنیاد هم کمکشان میکند.
به حدی جوابها روشن و کارآمد است که متعجب میشوید. اگر چند فرد تحصیل کرده در استارتاپهای بنیاد برکت یا سایر مراکز کارآفرینی و ایده پردازی شرکت میکردند، اگر با بررسی منطقه و امکاناتی که دارد یک طرح اقتصادی میدادند؟ و چند سرمایهدار که خدا را شکر در منطقه تعدادشان کم نیست، به این جوانان کمک میکردند بنیاد برکت هم با آنها مشارکت مالی میکرد و بودجه خوبی در اختیارشان میگذاشت و همراهیشان میکرد تا طرحشان را به محصول و خودکفایی برسانند.
کارآفرینی به جای کولبری
پیش روی ما دامداری کاوات روانسر ثابت میکند که میشود. میتوان به مردم خبرهای خوب و پر از امید هم داد. میشود به جای کولبری کارآفرینی هم کرد به شرطی که مثل دوران جنگ و مثل روزهای پس از زلزله که همه مردم ایران متحد و یکی شدند تا سنگی بزرگ را از پیش پای همدیگر بردارند، به هم اعتماد کنیم و پشت هم بایستیم.
انتهای پیام